رشد در عصر اسکرول بی پایان
رشد، در پیوستگی و عمیق شدن است.
در ادامه دادن مسیر، نه در پریدن از شاخه‌ای به شاخه‌ی دیگر.
رشد، یعنی محدود کردن فکر و عمل به مسیرهایی مشخص و مؤثر؛ کانال‌هایی که ارزش صرف انرژی و تمرکز را دارند.
موفقیت، هرگز حاصل یک عامل یا یک اقدام خاص نیست.
ترکیبی‌ست از ده‌ها عاملِ درونی و بیرونی که به‌تدریج هم‌راستا می‌شوند.
اما این هم‌راستایی، اتفاقی نیست نیاز به طراحی دارد.
در جهانی زندگی می‌کنیم که سیستم‌هایی بیرونی به شدت کنترل‌گری برای ما ساخته شده‌اند:
پلتفرم‌هایی که می‌توان در آن‌ها تا ابد اسکرول کرد،
مدارهای اقتصادی‌ای که می‌شود عمر در آن صرفِ کسب پولِ غذا، مسکن و پوشاک کرد،
بدون آن‌که حتی لحظه‌ای توقف و تأمل داشته باشیم که آیا این همان مسیری‌ست که می‌خواستیم؟
اما همیشه راه دیگری هم هست:
می‌توان سیستم مستقل خود را ساخت.
می‌توان عوامل مؤثر را شناخت، اولویت‌های واقعی و مهم‌تر را جدا کرد،
و به بسیاری از خواسته‌های فرعی و کم‌اهمیت، «نه» گفت.
چرا؟
چون بدون این “نه گفتن”، تمرکزی باقی نمی‌ماند برای «بله»های مهم‌تر.
و بدون تمرکز، هیچ‌چیز عمیق نمی‌شود.
و آن‌چه عمیق نشود، معنا نمی‌سازد و بی‌معنا، رشد ممکن نیست.